Haust i fjæra.

Endelig litt kameratid igjen.

Herlig med haust i fjæra og vind i håret.

På veg heim kom eg til å tenke på dette med øyeblikk og det å være til stede i nuet. For eg såg så mange fine motiv. Då kom det til meg at desse motiva hadde eg ikkje lagt merke til hvis eg ikke var til stede i øyeblikket.

Eg ville ikkje lagt merke til lauva som blåste i vinden.

Eg ville ikkje høyrt vindsuset i tretoppane.

Eg ville ikkje sette sett skyene som dreiv over himmelen.

Men no gjorde eg det.

Og eg trur det er greia med fotografi for meg.

Det gir meg anledning til å være fullstendig tilstede i det eg held på med.

Eg elsker det.

(for alle nynorsknaziar, skriftspråket mitt ligg tett opp mot mitt muntlige - so det så)