Det finaste eg veit

Eg er så takknemlig for at fotografering 

har lært meg å bli flinkare til å sjå detaljane i omgivelsane rundt meg.

Gleda over å sjå at enkelte bilder blir gode og velkomponerte 

blir ikkje mindre med tida. 

Når bildene mine finner vegen fram til hjertet mitt

då får eg egentlig lyst til å rope høgt. 

Men det kviskrar fortsatt ei lite stemme i øret mitt,

- Gi deg, det du gjer er heilt middelmådig. Er ikkje verdt noko.

Jo, det er verdt noko.

Det er verdt noko for meg. 

For på kne, tett inn på ei grein med mose er eg på mitt lykkligaste.

Då overdøver hjertestemma mi alt anna.

Og det er noko av det finaste eg veit.