Det viktigaste eg tar med meg frå tjueseksten er det eg har lært om egenomsorg.
Å ha omsorg for andre og gløyme av/velge vekk seg sjølv ender med at ein blir trøytt og tom.
I mange (alle) år har eg tenkt at det viktigaste er alle andre. At eg ikkje må såre, sei nei, sette grenser.
Førti år tok det å lære at eg òg er viktig i mitt liv. Eg eige ikkje tanken heilt endå, likevel har eg akseptert at det er rett.
No går eg sakte framover, så sakte at eg har tid til å puste og kjenne etter.
Tid er ein skatt som samfunnet har gløymt litt av. Tid til å kjenne at ein lever her og no.
Tid til å pleie egne behov. Tid til den gode samtalen. Tid til å slappe av.
Vær raus med deg sjølv.
Takk. Dette var AKKURAT det eg trong no.
SvarSlett